rumienić się I
wstydzić się
Rumienił się, serce mu biło nadzwyczajnie (I) Rumienił się i wzdychał, i serce mu biło (IV). Dziewczyna, uprzejmością Hrabiego ujęta, Zrazu rumieniła się spuściwszy oczęta (V) Stryjaszku - rzekł Tadeusz (całując mu rękę I rumieniąc się) - powiem prawdę (VIII) [Tadeusz] ocenił Słuszność wyrzutów, sam się przed sobą rumienił (VIII).
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Okazywanie i skutki okazywania uczuć